Tam ilmihal Seadet-i Ebediyye - Huseyin Hilmi Isik - M. Siddik Gumus

Bu ma’nâ ile, bu kelimeyi o kadar çok tekrâr ederler ki, hiçbir maksûdları kalmaz.
Ondan başka birşey arzû edilmez. Böylece, başka ma’bûdumuz yokdur, sözleri doğru
olur ve çeşidli ilâhlardan kurtulmuş olurlar. Ondan başka maksûd bırakmamak
sûreti ile, Ondan başka ma’bûd bırakmamağa kavuşmak, îmânın kâmil olması için
şartdır ve Evliyâya mahsûsdur. İnsanın, kendinde bulunan ma’bûdlarından kurtulmasına
bağlıdır. Nefs, itmînâna kavuşmadıkca, bu derece ele geçmez. Nefsin itmînân
bulması ise, Fenâ ve Bekânın temâmlanmasından sonradır. Parlak olan islâm
dîninin, ışıklı se’âdet-i ebediyye yolunun esâsı, temeli, kolaylık, hafîflik ve kulları
zahmetden, yorulmakdan kurtarmakdır. Çünki, insanlar, za’îf, nâzik yaratılmışdır.
Bunun için, islâmiyyet diyor ki, bir kimse, maksadına kavuşmak için, Allah
göstermesin islâmiyyetin dışına çıkarsa, [farzlardan birini bırakır, bir harâm işlerse,
meselâ nemâzı, orucu bırakır veyâ içki içer, çıplak gezerse], bu maksûdu, onun
ma’bûdu olur, ilâhı olur. Maksûdu için islâmiyyetin dışına çıkmazsa, onu ele geçirmek
için, harâm işlemezse, islâmiyyet, o maksûdu red etmez, men etmez ve onu
maksûd bilmez. Onun maksûdu yalnız Allahü teâlâdır ve Onun dînini gözetmekdir,
der. O maksûda karşı, o kimsede, yaradılış îcâbı, bir arzû hâsıl olmuşdur. Fekat,
bu arzûsu, islâmiyyete olan arzûsunun mikdârına yetişememişdir.
Tesavvuf bilgileri îmânı kemâle ulaşdırdıklarından, burada Allahü teâlâdan başka
maksûd olmamak lâzımdır. Çünki, başka maksûd olursa, ba’zan, nefsin yardımı
ile, bunun arzûsu, Allahü teâlânın maksûd olmasını aşabilir. Onu ele geçirmek,
Allahü teâlânın rızâsına kavuşmak arzûsunu basdırarak, ebedî, sonsuz felâkete sebeb
olabilir. Bunun için, îmânın kâmil olmasında, başka maksûdların kalmaması,
mutlaka lâzımdır. Böylece, îmânın azalması veyâ sönmesi önlenmiş, emniyyete alınmış
olur. Evet, ba’zı bahtiyârlar, ihtiyâr ve irâdelerinden kurtuldukdan sonra, bunlara
yeniden irâde ve ihtiyâr verilir. İrâde-i cüz’iyyeleri kendilerinden gitdikden
sonra, bunları, irâde-i külliye ile şereflendirirler.
[Tesavvuf bilgileri îmânı kemâle ulaşdırır dedik. Tesavvuf, Muhammed aleyhisselâmın
yolunda, izinde yürümek demekdir. Ya’nî, her sözünde, her işinde, herşeyde
islâmiyyete yapışmakdır. Ne yazık ki, uzun zemândan beri birçok câhiller, fâsıklar,
alçak maksadlarına kavuşmak için, büyük âlimlerimizin ismlerini, âlet olarak
kullanıp, çeşidli ocaklar kurmuş, islâmiyyetin, dînin bozulmasına, yıkılmasına sebeb
olmuşlardır. Hele son zemânlarda, bid’atler ve harâmlar az veyâ çok, bütün tekkeleri
kaplamış, tarîkatcilik, islâmiyyeti yıkmak için en te’sîrli bir âlet hâlini almışdı.
Tekkelere müzik sokuldu. Çalgı çalarak, tegannî ederek, dans ederek yapılan
taşkınlıklara ibâdet denildi. (Dînî türk mûsikîsi) diye bid’atler uyduruldu. Bunların
bid’at olduğu, Kâdî-zâdenin (Birgivî vasıyyetnâmesi) şerhinde uzun yazılıdır.
Şeyh ve tarîkatcı olarak ortaya çıkan ba’zı kimselerin, ağızlarına ateş koyduklarını,
ağızlarından alevler çıkdığını, bir yanağına bıçak, şiş sokarak öteki yanağından
çıkdığını, sokak ortasına yatarak, üzerinden kamyon geçirildiği hâlde, kendilerine
hiçbirşey olmadığını görenlerden işitiyoruz. Bunların kerâmet olduğunu söyliyorlar.
Görenler de inanıyorlarmış. Allahü teâlâ bunların Mûsâ aleyhisselâm zemânında
da bulunduğunu haber veriyor. Bunlara kerâmet değil, sihr diyor. Böyle,
göz boyamaları, (Fetâvâ-yı hadîsiyye)nin yüzondokuzuncu sahîfesinde ve
(Mektûbât)ın 266. cı mektûbu sonunda ve üçüncü cildinde uzun bildirilmiş, harâm
olduklarına fetvâ verilmişdir. Bu büyücü, üfürükcü şeyhlerin, tarîkatcıların yalan
sözleri, (Hadîka) ve (Berîka)da da uzun yazılıdır. Bunların din adamı değil, müslimânları
aldatan şeytân oldukları acı acı bildirilmişdir. Bu gösterileri, din değildir.
Dinsizlikdir. Avrupadaki, Japonyadaki kâfirler de, sahnelerde, sirklerde, bunlarınkinden
dahâ acîb, dahâ garîb şeyler gösteriyorlar. İslâmiyyet, oyun, komedi,
maskaralık, müzik dîni, sihrbazlık, canbazlık, hokkabazlık dîni değildir. İslâmiyyet,
inanması, yapması, sakınması lâzım olan şeyleri, güzel ve çirkin huyları öğrenmek
ve emrlere uymak, herkese iyilik yapmak dînidir. Şeyh-ul-islâm Ahmed ib-
– 908 –