Tam ilmihal Seadet-i Ebediyye - Huseyin Hilmi Isik - M. Siddik Gumus

36 — BİR ÜNİVERSİTELİYE CEVÂB
Abdülhakîm efendinin, İstanbulda, Sultân Selîm Câmi-i şerîfi bağçesindeki,
(Medrese-tül-mütehassısîn)de tesavvuf müderrisi [Ya’nî, ilâhiyyât fakültesinde,
tesavvuf kürsîsi, ordinaryüs profesörü] iken, bir üniversitelinin süâline karşı, yazmış
olduğu mektûbu, kelimelerini sâdeleşdirerek, aşağıya yazıyoruz:
Bütün kuvvetinizle, Allahü teâlânın kudreti sâhasından dışarı çıkabilirseniz, çıkınız!
Fekat, çıkamazsınız. Bu sâhanın dışı, adem diyârıdır. O adem [ya’nî yokluk]
diyârı da, Onun kudreti içindedir.
Bir sırası düşerek, İbrâhîm-i Edhemden “kuddise sirruh”, birisi nasîhat istedi.
Buyurdu ki, altı şeyi kabûl edersen, hiçbir işin sana zarar vermez. O altı şey şudur:
1 — Günâh yapacağın zemân, Onun rızkını yime! Rızkını yiyip de, Ona ısyân
etmek, doğru olur mu?
2 — Ona âsî olmak istersen, Onun mülkünden çık! Mülkünde olup da, Ona ısyân
etmek, lâyık olur mu?
3 — Ona ısyân etmek istersen, gördüğü yerde günâh yapma! Görmediği bir yerde
yap! Onun mülkünde olup, rızkını yiyip, gördüğü yerde günâh yapmak, uygun
değildir.
4 — Can alıcı melek, rûhunu almağa geldiği zemân, tevbe edinceye kadar izn
iste! O meleği kovamazsın. Kudretin var iken, o gelmeden önce tevbe et! O da, bu
sâatdir. Zîrâ, Melek-ül-mevt, ânî gelir.
5 — Mezârda, Münker ve Nekîr ismindeki iki melek, süâl için geldikleri vakt,
onları kov, seni imtihân etmesinler! Soran kimse dedi ki, (Buna imkân yokdur).
Şeyh buyurdu ki, (Öyle ise, şimdiden onlara cevâb hâzırla!)
6 — Kıyâmet günü Allahü teâlâ (Günâhı olanlar, Cehenneme gitsin!) diye emr
edince, ben gitmem de! Soran kimse dedi ki, (Bu sözümü dinlemezler). Bunun üzerine,
o kimse, tevbe etdi ve ölünceye kadar, tevbesinden vazgeçmedi. Evliyânın sözünde,
rabbânî te’sîr vardır.
İbrâhîm-i Edhemden “kuddise sirruh” sordular ki, Allahü teâlâ, (Ey kullarım!
Benden isteyiniz! Kabûl ederim, veririm) buyuruyor. Hâlbuki, istiyoruz, vermiyor?
Cevâb buyurdu ki, Allahü teâlâyı çağırırsınız, Ona itâ’at etmezsiniz. Peygamberini
“sallallahü aleyhi ve sellem” tanırsınız, Ona uymazsınız. Kur’ân-ı kerîmi
okursunuz, gösterdiği yolda gitmezsiniz. Cenâb-ı Hakkın ni’metlerinden fâidelenirsiniz,
Ona şükr etmezsiniz. Cennetin, ibâdet edenler için olduğunu bilirsiniz, hâzırlıkda
bulunmazsınız. Cehennemi, âsîler için yaratdığını bilirsiniz, Ondan sakınmazsınız.
Babalarınızın, dedelerinizin ne olduklarını görür, ibret almazsınız. Aybınıza
bakmayıp, başkalarının ayblarını araşdırırsınız. Böyle olan kimseler, üzerlerine
taş yağmadığına, yere batmadıklarına, gökden ateş yağmadığına şükr etsin!
Dahâ ne isterler? Düâlarının netîcesi, yalnız bu olursa, yetmez mi?
[Allahü teâlâ, Mü’min sûresinin altmışıncı âyetinde, (Düâ ediniz, kabûl ederim),
isteyiniz, veririm buyuruyor. Düânın kabûl olması için, beş şart vardır: Düâ edenin
müslimân olması, Ehl-i sünnet i’tikâdında olması, harâm işlemekden, bilhâssa
harâm yimekden, içmekden sakınması, farzları yapması, bilhâssa beş vakt nemâz
kılması, Ramezân oruclarını tutması, zekât vermesi, Allahü teâlâdan istediği
şeyin sebebini öğrenip, bunu araması lâzımdır. Allahü teâlâ, herşeyi bir sebeb
ile yaratmakdadır. Birşey istenince, o şeyin sebebini gönderir ve bu sebebe te’sîr
ihsân eder. İnsan bu sebebi kullanıp, o şeye kavuşur. Evliyâsının hâtırı için, âdetini
bozarak, bunlar düâ edince veyâ Evliyâyı kirâm vesîle edilerek düâ edilince,
bunlara (Kerâmet) olarak, sebebe hâcet kalmadan, doğruca istenileni verir.]
Siz, adem diyârından, bu varlık âlemine, kendiliğinizden gelmediğiniz gibi,
oraya, kendiniz gidemezsiniz. Gördüğünüz gözler, işitdiğiniz kulaklar, duygu
– 73 –