Tam ilmihal Seadet-i Ebediyye - Huseyin Hilmi Isik - M. Siddik Gumus

lahü teâlâ doğru ve ihlâs ile ibâdet yapanları seveceğini, bunların kalblerine dünyâda
feyzler, nûrlar vereceğini, âhıretde de (Sevâb), ya’nî iyilik vereceğini va’d etdi.
(İbâdet), emrleri yapmak, (Takvâ) harâmlardan, yasak edilmiş olanlardan sakınmak
demekdir. İbâdetlerin doğru olması için, nasıl yapılacaklarını öğrenmek
ve öğrendiklerine uygun olarak yapmak lâzımdır. (İhlâs), gerek beden ile, gerek
mal ile yapılan farz veyâ nâfile bütün ibâdetleri, meselâ hayrât ve hasenât yapmağı,
müslimânları sevindirmeği, onları sıkıntıdan kurtarmağı, zikri, istigfârı Allah rızâsı
için yapmakdır. Mal, mevkı’, hurmet, şöhret kazanmak için yapılan ibâdetde
ihlâs olmaz, riyâ olur. Böyle ibâdete sevâb verilmez. Günâh olur, azâb yapılır. Bid’at
işliyenlerin, harâm işliyenlerin ve böyle kimselerle ve kâfirlerle, mezhebsizlerle arkadaşlık,
komşuluk yapanların kalblerinde, ihlâs kalmaz. Zulmet, kara lekeler hâsıl
olur. İmâm-ı Rabbânî “rahmetullahi aleyh” birinci cildin elli dokuzuncu mektûbunda
buyuruyor ki, (Bütün mü’minler ibâdet yaparken, Allahü teâlâ emr etdiği
ve beğendiği için yapmağa niyyet ediyorlar. Böylece ihlâs ile yapıyorlar. Fekat
bütün işlerin, iyiliklerin hep ihlâs ile yapılması ve bu ihlâsın kalbe hemen gelmesi
lâzımdır. Ba’zı kimselerde, ibâdetlere başlarken yapılan niyyet, ihlâs, zahmet çekerek,
kendini zorlıyarak hâsıl oluyor ve kısa bir zemân devâm ediyor. Sonra kalbe
nefsin arzûları geliyor. Devâmlı ihlâs sâhiblerine (Muhlas) denir. Zahmet çekerek
elde edilen, devâmsız ihlâsın sâhiblerine (Muhlis) denir. Muhlas olana, ibâdet
yapmak, tatlı ve kolay olur. Çünki bunlarda, nefslerinin arzûsu ve şeytânın vesvesesi
kalmamışdır. Böyle ihlâs, insanın kalbine ancak bir Velînin kalbinden gelir).
İbâdete başlarken nefs ve şeytân ile mücâdele ederek, devâmsız olan ihlâs elde
edilebilince, böyle ihlâs ile yapılan ibâdetler de, zemânla nefsi za’îfletir, devâmlı
ihlâs elde etmeğe sebeb olur. Fekat buna kavuşmak senelerce sürer.
Şimdi biliyoruz ki, ültra viyole şuâ’lar, mikropları öldürüyor. Verem hastaları
senatoryumlarda şuâ’ tedâvîsi ile ciğerlerini temizliyor. Ültra viyole ışınlar, ciğerleri
temizlediği gibi, kalb aynasını temizleyen, kalbi hastalıkdan kurtaran şuâ’lar
da vardır. Bu şuâ’lara (Nûr), (Feyz) denir. Kalbin hasta olması, nefse uyarak harâmları
beğenmesi, bunlara düşkün olması demekdir. Ültra viyole ışınlarını güneş
yayıyor. Nûrların saçıldığı kaynak ise, Evliyânın kalbleridir. Evliyânın kalbleri, ondördüncü
ay gibidir. Ay güneşden aldığı ışıkları saçıyor. Velîlerin kalbi de, Resûlullahın
“sallallahü aleyhi ve sellem” güneş gibi nûr saçan mubârek kalbinden saçılıp,
kendilerine gelen nûrları cihâna yaymakdadır. Evliyâ, öldü. Bugün bulunanın
da nerede olduğu bilinmiyor. Fekat, insan ölünce, kalb ve rûh ölmez. Hattâ, beden
kafesinden kurtulduğu için, dahâ kuvvetli olur. Bugün, her yerde, her odada
elektro manyetik dalgalar var. Fekat, haberimiz olmuyor. Bunları almak, duymak
için, alıcı kuvvet, meselâ radyo lâzım. Her yerde nûr şuâ’ları da vardır. Fekat, bunlardan
da haberimiz yok. Bunları almak, fâidelenmek için de, bir kuvvet, bir âlet
lâzımdır. Bu alıcı kuvvet, yine kalbdir. Kalbler, fosforessans hâssası olan madde
gibidir. Aldığı nûrları, karanlık kalblere saçarak, onları parlatır. Mü’min çok yaşayıp,
ibâdetleri ve takvâsı artdıkca, kalbinin alabileceği nûr mikdârı da artar. Fekat,
bu nûrları, feyzleri çabuk ve çok alabilmek için, bir Velîyi sevmek lâzımdır. Sohbetinde,
yanında bulunarak, onun sevgisini de kazanırsa, dahâ çok feyz alır.
Kalb, göğsümüzün sol tarafındaki et parçası demek değildir. Ona yürek denir.
Yürek, hayvanda da bulunur. İnsana mahsûs olan kalbe (gönül) diyoruz. Kalb, bir
kuvvetdir, görünmez. Te’sîrleri ile, eserleri ile tanınır. Elektrik cereyânı da görünmiyor.
Ampulden geçdiği zemân, rezistans telini ısıtarak, ışık saçdırdığı için, ampulde
bulunduğunu anlıyoruz. Hâlbuki, elektrik madde değildir. Bir yer kaplamaz.
Kalb dediğimiz kuvvet de, madde değildir. Yer kaplamaz. Yürek denilen et parçasında
eserleri göründüğü için, kalbin yeri yürekdir diyoruz.
[Kalb adalesi veyâ kapakları bozuk olup ameliyyat ile düzeltilemiyen kimsenin
yüreği çıkartılarak, ölüm hâline gelmiş olan başkasının sağlam yüreği buna takılmakdadır.
Kalb takılanların birkaç günde öldüklerini işitiyoruz. Yaşıyacaklarını dü-
– 1049 –