26.03.2015 Views

UNIVERSIDADE DE SANTIAGO DE COMPOSTELA FACULDADE ...

UNIVERSIDADE DE SANTIAGO DE COMPOSTELA FACULDADE ...

UNIVERSIDADE DE SANTIAGO DE COMPOSTELA FACULDADE ...

SHOW MORE
SHOW LESS

You also want an ePaper? Increase the reach of your titles

YUMPU automatically turns print PDFs into web optimized ePapers that Google loves.

Nessa segunda parte, no poema Coroneis, cabras, un morto e a muller da vinganza<br />

(García, 1977: 39-45), o autor denuncia, em primeiro lugar, o comércio injusto, organizado<br />

de Londres, do cacau brasileiro:<br />

Uns coroneis, repantigados en Londres,/ que teñen abonda fartura nas súa mesas,/ si lles falan da<br />

terra brasileira,/ e das súas culturas,/ e do sudor que os probes, ben probiños,/ poñen nela,/ torcen o<br />

fuciño para dicir acedos:/ “O cacau val o que nós queremos;/ ¡caboclos do Brasil, vaianse á merda!”/<br />

¡Deus salve á raíña!/ ¡Deus salve á bandeira inglesa! (García, 1977: 39).<br />

Logo, verseja o assassinato, por ordem de um coronel – “Vinicio dos Leoes” –, de<br />

um camponês – o “pardo Aurelio” –, devido a desavenças fundiárias. O “pardo Aurelio”<br />

nem recebeu sepultura; a sua viúva “muller, garrida e morena, da vinganza,/ o cadavre do<br />

Aurelio, botóuno no riacho,/ [...] E, ao probe corpo morto, algunhas pirañas,/ non lle<br />

deixaron máis que a osamenta.” A filha do camponês morreu pouco tempo depois “de non<br />

séi qué doenza misteriosa” e a viúva converteu-se em “puta de senzala” na fazenda do<br />

“coronel de Santo Amaro”. A viúva acaba furtando um cliente – “moreno/ gordo e feio” –<br />

para poder pagar o enterro da menina e comprar uma espingarda, com a qual “no mato<br />

agochada,/ tralos cachopos de mangoes outos,/ matóu a un cabra que matou seu home,/ e a<br />

outro deixóulle a cara assinalada.” Então o coronel “Vinicio dos Leoes” declarou a guerra<br />

ao “coronel de Santo Amaro”. Vence o segundo, morre o primeiro e o “coronel de Santo<br />

Amaro” celebra o triunfo com os seus cabras, e com os pobres da fazenda, com um grande<br />

jantar, após o qual se deita com a viúva:<br />

O coronel levóu á moza pra o seu leito/ e gozóuna con sensualidá desenfreada,/ amor de noite que<br />

sempre o máis que dura,/ é dende o morrer do sol a ialborada./ Como era puta, voltóuna para<br />

senzala,/ satisfeita do amor que tiña ao morto,/ de quen vía cumprida súa vinganza (García, 1977:<br />

44).<br />

Apesar de satisfeita por ter vingado o seu homem, a viúva cai no desespero ao se<br />

sentir prostituta e não encontrar mais o sentido à sua vida. Decide se suicidar; o autor<br />

encerra este dramalhão poético associando a desgraça da família do “pardo Aurelio” à<br />

estafa do cacau brasileiro organizada da Inglaterra:<br />

Os cabras que mataran ao seu home/ morreran no asalto a Santo Amaro,/ incrusive o da cara<br />

asinalada,/ que deitóuna unha noite, pola forza/ pra inxuriar no seu corpo, súa lembranza./ Mais<br />

agora, fría a ialma,/ coma a ramaxe dunha uveira vella,/ sentada á porta da senzala, coma parva,/ que<br />

chora e pensa, que chora e cala,/ envergoñada de cantos xa lle viran/ o seu corpo, moreno e ben<br />

formado,/ que foi do Aurelio por amor, de un home,/ hoxe, nin siquera sombra antre as pirañas;/ e a<br />

filliña bonita dada aos vermes,/ e de Deus nin compasioes nin miradas,/ co-isa tristura fonda que hai<br />

870

Hooray! Your file is uploaded and ready to be published.

Saved successfully!

Ooh no, something went wrong!