26.03.2015 Views

UNIVERSIDADE DE SANTIAGO DE COMPOSTELA FACULDADE ...

UNIVERSIDADE DE SANTIAGO DE COMPOSTELA FACULDADE ...

UNIVERSIDADE DE SANTIAGO DE COMPOSTELA FACULDADE ...

SHOW MORE
SHOW LESS

You also want an ePaper? Increase the reach of your titles

YUMPU automatically turns print PDFs into web optimized ePapers that Google loves.

Diva é o seguinte “ollos soñadores,/ beizos de coral,/ corpo de sereia./ Estaba prevido,/<br />

nacéu para amar.” Eles apaixonam-se; tentam, no início, abafar esse amor: “Winnia lle<br />

pregóu,/ pasión tan insán/ coidase esquecela./ E saíu pra Europa./ A Diva non quería/<br />

endexamáis vela.” Porém, eles retomam o seu amor e, em conseqüência, a família da moça<br />

intervém para o impedir, tirando a moça do Rio e devolvendo-a à Bahia. Lá é resgatada por<br />

Winnia e, de novo juntos, regressam ao Rio. Ante os novos empecilhos surgidos, decidem<br />

se matar, encomendando, como a sua última vontade, que os enterrem juntos, desejo que<br />

não é respeitado:<br />

No cuarto esquecido,/ o Amor e a Morte/ fixeron súas bodas./ Winnia, asosegado,/ calmado e<br />

vencido,/ deitado no chan.// Diva recrinaba,/ a linda cabeza,/ no peito do amante.// Nas mans unhas<br />

frores,/ tan doces e tenras,/ coma unha preganza// Cal cisne ferido,/ que anque morre canta,/ a moza<br />

escribéu:/ “polo amor de Deus,/ á beira de Winnia/ quero que me enterren.”// Negóuse a familia./<br />

Xente moito irada,/ levantóu motín./ Puxo os cadaleitos,/ en ichós, xuntiños,/ para seu santo pouco.//<br />

Mais viñeron guardas,/ e quen manda manda,/ nin siquera morta/ deixáronlle, a Diva,/ que fora<br />

cumprida/ a súa vontade (García, 1977: 54).<br />

Nos sonetos Lapião e Maria Bonita, o autor descreve, nos quartetos, ambos os<br />

personagens, deixando os tercetos para a expressão do seu julgamento, sem simpatia, e<br />

nada complacente, a respeito dos dois cangaceiros. Diz de Lampião: “Polos vieiros da túa<br />

vida estreita,/ de vinganza ou xustiza na colleita,/ pro para moitos Caín do teu sertón,//<br />

nunca terás repouso nin sosego./ ¡E chora os crimes, que fas co ollo cego,/ teu outro ollo,<br />

brasiña de carbón!” (García, 1977: 64). Ele interpela a Maria Bonita como se segue: “María<br />

Bonita, ¿para qué deixastes/ aos teus e á terra para tí seguilo,/ si só recebes, por querer<br />

moito,// os cinco cravos do teu martirio,/ coma a coroa dunha pasión,/ que o mundo enteiro<br />

tén esquecido?” (García, 1977: 65). No terceiro, e último, soneto “nordestino” – Olinda e<br />

Olanda 640 (García, 1977: 71) – verseja-se a invasão batava de Olinda (a invasão “de uns<br />

homes malvados”) como um castigo divino a essa cidade pela sua vadiagem (“só niste<br />

mundo buscaba o pracer,/ [...] Sodoma ou Gomorra cadráballe ser.”). Mas, diz-se que os<br />

olindenses, arrependidos, oraram, insurgiram-se contra os holandeses e expulsaram-nos (“E<br />

por lucideños, moito coraxosos,/ da roubona Olanda triunfóu Olinda,/ de Davide o seixo<br />

matóu Goliá”).<br />

640 García Rodríguez (1977: 71) descreve, como se segue, Olinda, e dá esta explicação da grafia escolhida<br />

para Holanda: “OLINDA é unha cidade brasileña, de Pernambuco, ocupada polos holandeses na época<br />

colonial e logo liberada. OLANDA OU HOLANDA, nos Países Baixos. Con Olanda é mais bonito o<br />

parónimo”.<br />

872

Hooray! Your file is uploaded and ready to be published.

Saved successfully!

Ooh no, something went wrong!