26.03.2015 Views

UNIVERSIDADE DE SANTIAGO DE COMPOSTELA FACULDADE ...

UNIVERSIDADE DE SANTIAGO DE COMPOSTELA FACULDADE ...

UNIVERSIDADE DE SANTIAGO DE COMPOSTELA FACULDADE ...

SHOW MORE
SHOW LESS

You also want an ePaper? Increase the reach of your titles

YUMPU automatically turns print PDFs into web optimized ePapers that Google loves.

No soneto Xanio Quadros (García, 1977: 60), o autor não acusa ao político<br />

homônimo, quando presidente, de falsário, como fez com J.K.; limita-se a frisar a<br />

desorientação que caracterizou o seu breve mandato, iniciado com esperançosos augúrios,<br />

rapidamente desfeitos: “Na súa frente o brilar dos elexidos,/ anxos de groria, frores das<br />

mulleres. [...] Antes de que pasaran sete meses,/ fuxéu pra lonxe do Brasil, un home,/ hoxe<br />

esquecido, que esquecéu seu norde”. A João Goulart – soneto Jango Goulart (García, 1977:<br />

59) –, no entanto, além de lhe dar o benefício da dúvida (“Eu non sei si tiña razón ou nona<br />

tiña,/ cando as carreiras deixóu a presidência”), oferece-lhe a sua solidariedade, a partir da<br />

qual expressa conclusivamente, no último terceto, a sua opinião sobre o drama do desterro:<br />

“Pro dá noxo a varoes encumiados/ velos caer, ao fin, nisa tristeza,/ de saíren da terra ú<br />

foron nados.// Coma il ioutros mil que, desterrados,/ non voltarán á patria feiticeira/ máis<br />

que, tendo boa sorte, de finados”.<br />

Do mandato de presidente Dutra, García Rodríguez louva, no soneto O General<br />

Gaspar Dutra (García, 1977: 62), a paz social conseguida pela sua gestão: “O seu Brasil<br />

non saíu de ‘España boba’, tampouco foron seus anos barulleiros,/ [...] o povo recebéu das<br />

súas virtudes/ cinco anos de paz e bon goberno,/ auga de rego que mansiña pasa,/ pra facer<br />

as espigas máis graúdas”. Por sua vez, o retrato que traça do Dr. Vargas, no soneto Xetulio<br />

Vargas (García, 1977: 63), é encomiástico; nele frisa-se o carisma do político e a<br />

indignação que mostrou o povo quando ele, traído pelos seus aliados, se suicidou:<br />

Presidente de revolta a vez primeira/ e a segunda por votos populares,/ inda que sempre teve moitas<br />

penas,/ sobrevencéunas o curazón grande.// Mais, traizoado á dereita e á esquerda,/ vendido polos<br />

propios familiares,/ non achando camiño pras enmendas,/ o seu destiño foi sacrificarse.// Afastado<br />

das grorias e do mando,/ e tamén pola súa man da mortal vida,/ endexamáis vín home máis chorado.//<br />

E ante o pobo do Río, que xemía,/ estrelas do Cruceiro, estremecidas,/ curbírono, chorosas, co seu<br />

manto.<br />

Junto aos cinco “Poemas históricos” da “primeira parte” (Hino a Tiradentes,<br />

Inconfidentes na Bahía, Bandeirantes, Os Padres Xesuitas no Brasil, Descubrimento da<br />

Terra da Vera Cruz), há sete sonetos, na “terceira parte” (O grito perto do riacho Ipiranga,<br />

Marilia e Gonzaga, Soidades, O Aleixadiño, O conde de Oeiras, O padre Xosé de Anchieta<br />

e Padre Manoel da Nobrega), que conformam uma seção de poemas especificamente<br />

dirigidos a pôr em relevo ícones da história colonial do Brasil. Por ordem cronológica em<br />

relação aos fatos convertidos em matéria poética, o primeiro poema que aborda a história<br />

877

Hooray! Your file is uploaded and ready to be published.

Saved successfully!

Ooh no, something went wrong!