13.12.2012 Aufrufe

Wörterbuch der Westmünsterländischen Mundart - Kreis Borken

Wörterbuch der Westmünsterländischen Mundart - Kreis Borken

Wörterbuch der Westmünsterländischen Mundart - Kreis Borken

MEHR ANZEIGEN
WENIGER ANZEIGEN

Erfolgreiche ePaper selbst erstellen

Machen Sie aus Ihren PDF Publikationen ein blätterbares Flipbook mit unserer einzigartigen Google optimierten e-Paper Software.

stönnen stöhnen, ächzen; klagen. Wenn de Buur nich mähr stönnt,<br />

dann geht’t em schlech. He häff van sien Lääwen estönnt un<br />

ekraakt, he is de owwer old bij ewodden (Bo). Se stönnt, as wenn<br />

‘t Mess in’t Farken satt. * Buurn un Farken weerd met Stönnen fett<br />

(St). Wo geht’t? (Antwort:) Och, man stönnt so hen! → Feebruaar,<br />

helpen, krimmeneern, Nood, Rügge.<br />

Zs.: Kraom-<br />

Stönnepott m. wer ständig klagt<br />

Stönner(ske) → Stäöne<br />

Stönner(t) m. wer stöhnt, klagt. → Pucher<br />

Stööke f. (Stööken) (Vr, Sü, Ra) Gabelholz; Gabelung eines<br />

Pfostens. den Heckboom in de Stööke leggen<br />

stöörn. stüürn (Rh, Bo). stüörn (St, Sü) 1. stören. Ik lao mi nich<br />

stöörn. Dat stöört mi nich (Das stört, kümmert mich nicht). 2. in<br />

<strong>der</strong> Wendg. sik nich stöörn an (sich nicht kümmern um; keine<br />

Rücksicht nehmen auf). Ik häbb mi de nich an stöört. He stöört sik<br />

nargens an (kümmert sich um nichts, → Dreet).<br />

Stoot m. (Stööte; Stöötken) 1. Stoß. De Saage arbäidt blooß up<br />

Stoot, nich up Zugg (Stoßsäge mit einem Griff). He kreeg ne Stoot<br />

wegg. → Stötte. 2. Weile, Zeitlang. Dat was ne ganzen Stoot (eine<br />

ganze Weile, dauerte lange). Et is mon ‘n Stöötken heer (erst vor<br />

kurzem). → Ruck, Ruff, Tuur, Wiele.<br />

Zs.: An-, Ribben-<br />

Stoot-äärs m. wer hin- u. hergestoßen wird, oft Prügel bezieht<br />

Stootbäitel, -bäidel m. schweres Stoßeisen mit gera<strong>der</strong> Schneide<br />

(Werkzeug zum Beschneiden von Bäumen). → Schnöibäitel<br />

Stootband n. Stoßkante (unterer Saum, Kantenschutz an Klei<strong>der</strong>n u.<br />

Hosen)<br />

Stootbredd n. Stoßtritt, vor<strong>der</strong>er, senkrechter Teil <strong>der</strong><br />

Treppenstufe. → Stootstuufe, Stuppe<br />

stooten (stött; stott, stotten; stott) stoßen, einen Stoß<br />

versetzen. stooten up (stoßen auf, geraten an). Daor moss up stott<br />

weern! sik stooten an (Anstoß nehmen an). Daor bünt Dinger bi,<br />

waor sik de Löö an stoot’t. sik vöör’t Hemd stooten (met’t Gatt<br />

vöör’t Hemd stooten) (Bücklinge machen). → Graawen, Haorn, helpen,<br />

Kopp, Nösse, Wostehaorn.<br />

Zs.: Äier-, daale-, Hucke-, kaputt-, kläin-, loss-, wegg-<br />

Stööter m. 1. Stößer, Holzstab zum Zerstoßen, Zerkleinern,<br />

Stampfen. den Stööter van de Kaarne (Stößer <strong>der</strong> Kirne, → Staff).<br />

den Stööter in’n Vehpott (Stab zum Zerstoßen von gekochtem<br />

Schweinefutter, → Stämper). Botter knään met’n Stööter (Butter<br />

auskneten). Wöske büüken met’n Stööter (mit dem Wäschestampfer, →<br />

Wöskestööter). 2. Stock zum Aufwirbeln des Wassers beim Fischen. →<br />

Fiskestaff, Pulskestock. 3. Sperber (Bor, Hei, Rae, Rh). →<br />

Stootvoggel.<br />

Zs.: Erpel-, Fiske-, Heggen-, Köttel-, Nössen-, Wöske-<br />

Stootfuuge f. Stoßfuge, senkrechte Fuge (durch Zusammentreffen<br />

zweier Bauteile entstehende Fuge, im Ggs. zu → Laagerfuuge)<br />

Stootgebädd, -gebett n., -gebettken Stoßgebet<br />

Stoothaawke m. Hühnerhabicht. He göng as ne Stoothaawke up de<br />

Blaagen loss (schnell, ungestüm). → Scheerhaawke, Stootvoggel.<br />

Zs.: groote, kläine<br />

Stootkaarne f. Stoßkirne (hölzerner, konischer Bottich, mit<br />

eisernen Bän<strong>der</strong>n umzogen, in dem die Butter durch Stoßen<br />

zubereitet wurde; bis zum Ersten Weltkrieg). → Botter-,<br />

Dräikaarne, Staff

Hurra! Ihre Datei wurde hochgeladen und ist bereit für die Veröffentlichung.

Erfolgreich gespeichert!

Leider ist etwas schief gelaufen!